Porodowo-szpitalne wspomnienia

Kilka tygodni po szpitalnej przygodzie o wiele łatwiej o tym pisać. Oszczędzę większości szczegółów, bo mój wpis nie ma na celu przestraszenia ciężarówek ani zniechęcenia do porodów :)

2.30 - pierwsze regularne skurcze i krew

4.30 - wizyta w szpitalu, ktg i brak miejsc na oddziale

7.30 - kolejna porodówka, 1cm rozwarcia, sączące wody i okropne skurcze

11.00 - 2cm rozwarcia, 1 dawka oksytocyny

13.40 - przebicie pęcherza płodowego i kolejna strzykawka oksytocyny

15.00 - 4cm rozwarcia, no-spa w zastrzyku x2

17.10 - 5 cm rozwarcia, 3 dawka oksytocyny, znieczulenie i cudowny relaks po wielu godzinach bólu

19.20 - 8cm rozwarcia, nowa zmiana położnych, koniec znieczulenia, kolejne mocne, odczuwalne skurcze

20.30 - pełne rozwarcie i oczekiwanie na zejście Zosi do kanału rodnego

21.30 - brak postępu, słabe tętno, decyzja o cc

22.05 - przyjście Zosi na świat

Taką formę opisu czyta się o wiele przyjemniej. Było ciężko. Bardzo ciężko. Personel zajął się mną świetnie, mimo tak długiego pobytu na porodówce, czułam że robi się wszystko, żebyśmy były z Zosią w dobrej formie. Najgorsze były skurcze, coraz mocniejsze i ciągły brak rozwarcia. Zmęczenie przyszło dopiero po 19, wcześniej walczyłam z adrenaliną we krwi :) Teraz już wiem, że znieczulenie to bardzo fajna sprawa i nie ma co się mu opierać. Wiem też, że oksytocyna sprawia, że skurcze są jeszcze mniej przyjemne, i że kolejne dziecko urodzę przez cc. Boję się przezywać tego jeszcze raz, nie zaryzykuję porodu sn. Tak, wiem - miękka faja ze mnie.

Ale wiecie co było gorsze od porodu? 4 doby w szpitalu. Najpierw krwotok i wyciskanie ze mnie krwi, potem brak pracy nerek i mnóstwo leków. Do tego ogromny ból i prawie 4kg głodnego dziecka na rękach przez całą noc. Pokarmu praktycznie brak, płuca Zosi w świetnej formie i pielęgniarki noworodkowe, które zamiast pomóc, krzyczały na mnie i zamiast uczyć, instruować pytały np. "czemu ona tak ryczy?!". Położne, które zajmowały się mną były wspaniałe i chociaż to nie było ich zadanie pokazały mi jak zająć się dzieckiem, jak przystawić, co zrobić, żeby uspokoić malucha. Nie czułam się bezpiecznie, nie czułam, że personel mi pomaga. Czekałam kiedy w końcu wyjdziemy i zostaniemy z Zosią sami. W domu było ciężko, ale lżej psychicznie.

4 doby z "pomocnymi" położnymi, drącym się dzieckiem, snem 2/24h, chrapiącą współlokatorką na sali, bezsilnością, bólem i hormonami. Czemu do cholery nikt mi nie powiedział, że to będzie tak wyglądać?! Teraz już wiem co ze sobą zabrać i jak się przygotować,żeby przeżyć te kilka dni w szpitalu.

 08/04/2014 - 4 MIESIĄCE PÓŹNIEJ

Trudno w to uwierzyć, ale kolejne dziecko urodzić chcę jednak sn. Przekonała mnie książka J.Kalyty ''Położna. 3550 cudów narodzin". Chcę przytulić dziecko zaraz po narodzeniu, czuć ciepłe ciało, być blisko. Chcę w pełni poczuć cud narodzin.