Przełom na horyzoncie?

Albo mi się wydaje, albo widzę małe światełko w tunelu. Taki przełom, zbliżający się maciupeńkimi kroczkami. Doszłam do tego dzisiaj. W Dzień Św. Walentego.

Zaczęło się od wczorajszego odebrania wyników prolaktyny. Na czczo pięknie mieszczę się w normach. Modelowo! Po obciążeniu jednak okazuje się, że wynik wzrasta nie maksymalnie 6 razy jak przewiduje norma,ale... 23! No pięknie, na bogato! Co to znaczyć może? Że stres bardzo mocno poodnosi mi prolaktynę, a z okazji tego,że w pracy wciąż mi towarzyszy i starania też są z nim związane, to po prostu mi to szkodzi i dzidziora nie ma (opcję z guzem przysadki odrzucam). Fakt powszechnie znany - spina na dziecko rzadko kończy się ciążą. Niestety trudno jest się wyluzować, prawda? Ale teraz mam czarno na białym, że bez odpuszczenia Bobasa nie będzie. I paradoksalnie słaby wynik bardzo mi pomógł. No i Pani Jola oczywiście! Powoli, zaznaczam, powoli zaczynam łapać dystans. Nie dam rady tego przyspieszyć.

Nigdy nie celebrowałam specjalnie Walentynek, ale dzisiaj mam ochotę to właśnie zrobić. Kocham mojego męża, wiecie? Ale odkrycie, prawda? Dzisiaj mam ochotę wykrzyczeć to całemu światu. Że Go kocham i jest najwspanialszym facetem na świecie. Że mnie wspiera, czuję się przy nim bezpiecznie i zrobię dla niego wszystko. Nigdy nie miałam wątpliwości co do tego Faceta, ale im jest nam trudniej, tym bardziej czuję, że zostanie jego żoną to najlepsza decyzja w moim życiu.

Będzie dobrze, prawda? Nie ma innej opcji. Będziemy mieli Maleństwo i będziemy żyć długo i szczęśliwie. Innego scenariusza nie kupuję. Koniec i kropka!