Cholernie źle.

Wciąż płaczę, wracam myślami do tego co się stało, zastanawiam się "co by było gdyby". Jest strasznie. Nie podejrzewałam nawet,że po stracie tak wczesnej ciąży można tak bardzo cierpieć.

Zaczynam powoli obwiniać siebie za to, co się stało. Że mogłam się mniej denerwować, lepiej jeść i wina pić mniej. Tak bardzo boję się, że coś zrobiłam nie tak i to właśnie dlatego nie ma już dzidzi. Nie umiem skupić się na niczym, myślę o niej.

Nie chciałam robić sobie nadziei, że to już, że będziemy mieli dziecko. Wciąż bolał mnie brzuch, więc czekałam na okres. Zgaga, częste siusiu i obolałe piersi tłumaczyłam na różne sposoby. Bałam się uwierzyć w szczęście. Gdy jednak Mąż zawiózł mnie na beta hcg zaczęłam marzyć. Tak, marzyć o naszej dzidzi. Po dniu napięcia i ciągłego myślenia o wyniku, wraz z Nim pojechaliśmy sprawdzić jak się sprawy mają. Potem były łzy radości, kolacja i nadzieja.

Tak strasznie się cieszyliśmy. Tylko czemu do cholery 2 dni?! Czemu obudził mnie ból brzucha i czemu krwawiłam, czemu lekarz dał tylko iskierkę nadziei i czemu hcg spadło. Czemu poroniłam...

Mąż musiał wyjechać służbowo. Przywiózł mnie do mamy, pytał czy jednak ma zostać. Byłam odważna i zapewniłam, że dam sobie radę. Ale nie daję. Tak bardzo jest mi źle.

Wiem - jestem młoda, szybko udało nam się zajść w ciążę, jeszcze będę miała dzidzię, cierpliwości, trzeba myśleć o przyszłości... bla bla bla. Wiem to wszystko, ale obecnie nie dociera to do mnie.